Zoo, Dolphins, Fort & Jungle!

Hi there,

Nog niet zo lang geleden dat ik geschreven heb, maar alweer heel wat meegemaakt.
Naar Paramaribo Zoo geweest, om te kijken wat voor diersoorten er hier rondlopen. Het is een beetje dubbel om hier te zijn. Vele diertjes zitten in kleine kooien en hebben niet veel loop- en/of speelruimte. Ook zouden de dieren hier eigenlijk los moeten lopen in Suriname. Wat wel fascinerend is om te zien is dat de vrije apen hier in Suriname, de aapjes in de dierentuin op komen zoeken. Dan knuffelen ze even en geven elkaar wat eten (of er is iets totaal anders aan de hand wat ik er niet uit op kon maken). Ze gaan elkaar vast helpen met bevrijden!

En wat voor dieren daar rondlopen? Neem een kijkje op mijn facebook. Ik heb een aantal diersoorten gefotografeerd en op social media gedropt. Helaas weet ik van ieder niet meer de naam.
Voor wie geen social media gebruiker is; papegaaien, miereneters, struisvogels, tijgers, otters, nog iets ondefinieerbaars, verschillende apen- en vogelsoorten, schildpadden, kaaimannen en misschien een tiental mensen wat er rondloopt. Wat wel weer mooi is om te zien is dat dierentuinen/bedrijven uit Nederland Paramaribo Zoo sponsoren. Zo hebben deze dieren het beter. Gevangen zitten ze toch.

Naast de Zoo nog dolfijnen wezen spotten. In een korjaal (bootje) richting de samensmelting van de Surinamerivier en de Commewijnerivier. Hier zijn vaak dolfijnen te spotten. Daarna nog naar de Margaretha plantage geweest om wat te eten en een klein rondje te maken. Mijn uitdaging hierbij was, ja je raadt het al, om fotootjes te maken van de dolfijnen. Helaas helaas. Deze prachtdieren zijn zó snel en voor je het weet zijn ze aan de andere kant van je boot. Ook had ik maar een kleine drie kwartier want het regende en onweerde een uur lang als een gek en hierdoor konden we dus niet op de eerder aangegeven tijd aan boord. Ik zal later nog eens gaan om deze dieren nog eens goed te bekijken. (Toch nog een aantal shots kunnen bemachtigen, zie mijn facebook voor foto’s of vraag me je ze te mailen!)

Vervolgens één van de andere dagen naar Fort Zeelandia gegaan. Hier is elke zondag een gids om je rond te leiden in het fort en te vertellen over de geschiedenis. Erg interessant aangezien ik ook in deze omgeving zal gaan werken. Ik zal het jullie in het kort vertellen. De gids heeft het me duidelijk verteld, maar na een aantal dagen blijft dit maar gedeeltelijk in je hoofd zitten. Helaas is het ook niet helemaal duidelijk op internet aangegeven hoe en wat. Maar al met al, na een heel gevecht vanaf 1600 tussen Fransmannen, Engelsmannen en Nederlanders behoort het fort nu tot de Surinaamse kolonie. In het begin (+/- 1644) bezaten de Fransmannen het fort (toentertijd een houten fortje). Deze gingen vanzelf weg omdat er niets te halen viel. Toen kwamen de Engelsen en deze hebben het fort versterkt. Na een tijd kwamen er Nederlanders die het fort via brieven hebben overgenomen. In de brief stond met andere woorden dat ze het fort (en dus de kolonie) wouden hebben, de Engelsen wouden dit niet. Vervolgens na nog een aantal dreigbrieven te sturen om het fort over te nemen of dat er anders zou worden geschoten werd het fort aan de Nederlanders overgedragen.
Wat leuk is om te weten, dat alle forten een ster van vijf hoeken/bastions als buitenmuur hadden. In dit fort gebouwd van schelpstenen. Hiermee kon men het fort beschermen tegen/uitkijken op gevaar. Tegen deze muur bevonden zich aangebouwde behuizingen, waar nu nog steeds gebruik van wordt gemaakt. Inmiddels zijn er twee/drie bastions weggehaald.

Na nog uren in Paramaribo te hebben gelopen, kerken bekeken, visum te regelen en hiervoor de juiste kantoren proberen te zoeken de Jungle in geweest! Wat misschien handig is om te weten voor de andere toekomstige Surinaamse stagiairs die mijn blog lezen en een MKV visum aanvragen.. Ga meteen naar vreemdelingenzaken hier in Paramaribo, daar zitten alle kantoren bij elkaar. Ga vooral niet een poging doen om in de stad te gaan vragen naar waar de vreemdelingenpolitie e.d. zit. Ook niet bij de politie. Want niemand die het weet en voor je weet loop je een hele dag voor niets totdat je geen A of B meer kunt zeggen!

I WEKI NO?
MI WEKI OOH!

I DE NO?
MI DE OOH!

Wat? Ja! De jungle in op naar de Saramaccanen welke in het binnenland wonen. Suriname is vier keer zo groot als Nederland en 90% daarvan is bedekt met bos, oftewel één en al rimboe, oerwoud en jungle. In Suriname wonen zo’n ongeveer 500.000 mensen waarvan de helft in deze bossen woont, genaamd het binnenland. De andere helft woont in Paramaribo, de hoofdstad van Suriname.

Een bevolkingsgroep wat onder andere in het binnenland woont is de Marronbevolking. Zij bestaan weer uit meerdere stammen en hier vallen onder andere de Saramaccanen onder. Marrons werden vroeger bosnegers genoemd. Zij zijn afstammelingen van de Afrikanen die vroeger als slaven naar Suriname werden gevoerd. Deze slaven wisten zich te bevrijden en zijn het oerwoud in gevlucht. De Marronbevolking telt zo’n 120.000 personen en velen van hun wonen nog steeds in het bos. Marrons die niet in het binnenland zijn blijven wonen zijn vertrokken naar o.a. Nederland, de hoofdstad en Frans-Guyana. Volgens experts is het uniek dat de Marrons, welke voortkomen uit de slavernij nog steeds volgens hun eigen cultuur leven en hun eigen grondgebieden bezitten.

Het is uniek om te mogen zien en ervaren hoe deze groep leeft. Om te mogen zien hoe zij aan eten komen, kinderen grootbrengen, communiceren met omliggende dorpen en gelukkig zijn op hun eigen manier. De Marrons worden namelijk nog steeds gekenmerkt met het slavenleven van vroeger en ze kennen veel oorlogen en natuurrampen. Ook als er gebouwd wordt in de Jungle, dan zullen dorpen worden verwoest en moeten ze ergens anders nieuwe dorpen stichten (dit geldt natuurlijk niet alleen voor de Marronbevolkingsgroep).

Hoe heb ik deze unieke wijze van leven, die wij in Nederland niet kennen, mogen ervaren? Via de tour ‘Pingpe Jungle Tour’ werd je van huis opgehaald met de bus waar je drie uren in zat, op naar Atjoni. Vanuit Atjoni ga je verder met een korjaal en vaar je drie uren naar het Pingpe resort (gebied Boven-Suriname). Je vaart zo’n 75 km, maar doordat je niet in één stuk rechtdoor vaart duurt het dus wat langer.
Tijdens deze bootrit kom je langs verschillende dorpen van verschillende bevolkingsgroepen. Bij alle dorpen zit er aan het dorp een grote trap die het water in loopt. Onder aan de trap wassen de dorpelingen hun pannen met zeep, kleding wordt geschrobd aan stenen, ze wassen hun lichaam, poetsen hun tanden en kindjes spelen in of aan het water. Erg indrukwekkend.

Dan als je, met een houten kont, aankomt bij het resort zie je aan de overkant het dorpje Pingpe (Pempe), waar 200 Saramaccanen wonen. Het resort bestaat uit een restaurantje, keuken, bar, zitplekken en zes lodges/hutjes die eenvoudig zijn ingericht en voorzien zijn van basisvoorzieningen. Alleen in de nacht heb je er elektriciteit en in de ochtend staat er een ontbijtje voor je klaar.

Er was een leuke groep van jongeren gevormd voor de jungle tour. Deze vertrokken na 3 dagen en samen met Rick vertrok ik de vierde dag.
De dag van aankomst hebben we de spullen in de lodges gelegd en zijn we met de korjaal naar de overkant gevaren. Hier hebben we kennis gemaakt met het dorpje Pingpe. Als je de korjaal uitstapt kom je bij de grote trap van het dorp. Elke stam heeft zo zijn eigen tradities en geloof. Ook tijdens deze tour kom je er een aantal tegen. Zoals er bijvoorbeeld aan het einde van de trap een poort staat, waar vrouwen rechts doorheen moeten en mannen links. Door door deze poort te lopen worden kwade geesten verdreven. In het dorp werd door Chapeau, onze gids en tevens ook bewoner van het dorp, verteld over de levenswijze van deze stam. Er werd o.a. verteld over het overlijdensproces van de Saramaccanen. In het dorp is een plaats waar de kist met het lichaam twee weken komt te liggen. In deze tijd wordt er door familielid uit het dorp eten gezocht en bereid en wordt er twee weken lang feest gevierd. Ze vieren dat deze persoon een goed leven heeft gehad. Ondertussen komt er familie (o.a. vanuit Paramaribo) naar het dorp om de kist op te halen en mee te nemen om te begraven.

Na terugkomst uit het dorp is er gegeten en in de avond (pikkedonker!) terug in de korjaal om dieren te spotten! Met zaklampen en lekker gemaakt door spannende verhalen gingen we de kreek in. Helaas niet veel gezien, maar het is een hele ervaring!

De volgende dag zijn we de jungle in geweest. O.a. om dieren te spotten en wegwijs te worden gemaakt in de jungle. Nederzettingen en kostgrondjes zien, bidplaatsen, een mooie plek met stroomversnellingen om te wassen/relaxen en de begraafplaats voor slangen.
Om kostgrondjes te creëren wordt er gekapt in de jungle. Zo kan er worden verbouwd. Het gekapte deel blijft een paar weken liggen om te drogen, daarna wordt het verbrand. Mochten hier slangen zitten dan hoor je dit door een heel hard gepiep. Men gelooft dat als slangen overlijden er kwade geesten vrijkomen. Deze kwade geesten gaan in iemand van je familie zitten en deze wordt dan gek. Om dit te voorkomen is er een begraafplaats voor de slangen, waar een heel ritueel wordt gehouden om de kwade geesten weg te houden.

Andere gebeurtenissen, welke je je tegenwoordig niet meer kunt voorstellen, maar wat vroeger toch echt zo was.. is dat men communiceerde zonder telefonie en internet. Was je nodig in de jungle? Dan sloeg je met een stok hard tegen een bepaalde boom. Deze ‘telefoon’ boomsoort is erg hol en door erop te slaan hoorden de andere dorpelingen je 3km verderop ‘roepen’. Later toen de telefonie kwam, werd er de mensen wijs gemaakt dat er in de jungle geen bereik was in het bos, door alle bomen. Hierdoor zouden de dorpelingen in een hoge boom ‘de belboom’ klimmen om bereik te hebben en zo te kunnen bellen. Tegenwoordig zie je de Marrons met elk twee mobiele telefoons.

Einde jungle. Na ongeveer 4 uren, lekker bezweet weer aangekomen op het resort en maar snel een duik genomen. Net voor het eten nog eens naar een stroomversnelling gegaan en het gezamenlijke medische centrum en de school van de omliggende dorpen gezien. In de avond een cultuuravond mee mogen maken, van de Samaraccanen die hun traditionele kleding aan hadden getrokken en zonder muziek hun eigen ritme en zang maakten en verschillende dansen uitvoerden. Ze nemen je, als stijve Nederlander die je je dan voelt, mee op de dansvloer om ook de dans uit te voeren.
Erg leuke avond en de drankjes vlogen rijkelijk over de tafel om maar wat mee te kunnen komen in de traditionele dansen.

De derde dag vertrok de helft van de groep en bleven we met zijn tweeën over. Deze dag hebben we gevist, op zijn Marrons, op een kleine zandbank met draad, grote haak, kapmes om de vissen te doden/schoon te maken en wat eten en drinken om de dag door te komen. De zoons en aanhang waren met Chapeau en ons mee om te buit binnen te halen. De gedachte om de piranha’s aan de haak te slepen en met een grote lading weer richting Pingpe te gaan was helaas teveel van het goede. Na uren niets te hebben gevangen en op diverse plekken te hebben geprobeerd het draad uit te werpen nog even de jungle in geweest. Een stukje jungle waar bijna nooit iemand komt en dus ook best een avontuur is. Tijdens de terugreis van het vissen en de jungle met de korjaal een klein groen slangetje gezien wat overstak van jungle – rivier – jungle en een kaaiman (welke naar mijn verbazing toch wat groter kunnen zijn dan de kaaimanne’tjes’ die je normaal in een dierentuin of op tv ziet). Onderweg naar het resort nog even gestopt bij het dorpje Pingpe om een ‘omslagdoek’ te kopen en te kijken hoe de Samaraccanen eten koken (op vuur).
De omslagdoek is bedoeld als rok voor de vrouwen, heb je één doek om dan betekent dat dat je vrijgezel(lig) bent. Heb je zo’n doek om en heb je daarbij nog een extra doek om je middel dan geeft dat aan dat je ‘getrouwd’ bent. Het is als een trouwring in Nederland, alleen is er geen bruiloft. Ik heb zo’n doek mee terug genomen als souvenir en om het dorp te steunen (je geeft ze in ruil hiervoor SRD’s). Ik had al het idee om zo’n extra doek te kopen voor hier in Paramaribo, misschien handig tijdens het stappen… Maar dit is een traditie bij de Marrons en hier zouden ze het dus niet kennen.

Weer terug bij het resort vroeg naar bed gegaan om de volgende dag weer de trip naar Paramaribo te maken. Wat de trip erg gezellig en helemaal af maakte waren de kindjes op het resort. De kinderen zitten normaal intern op een school in Paramaribo of gaan naar school in het binnenland zelf. Kinderen van Chapeau en andere neefjes en nichtjes zijn, nu het vakantie is, ook op het resort te vinden. Zo zie je hoe deze kinderen zich vermaken en spelletjes spelen op de manier van ‘vroeger’.

Het dorp is nog steeds volop in ontwikkeling en is op dit moment bezig om een rijstmaalmachine te installeren. Zo hoeven ze niet meer de gehele dag te werken om rijst te malen.
Ook hopen ze al jaren op een plaatselijke energiecentrale van de overheid. Dan hebben ze in plaats van alleen in de avonduren, de gehele dag elektriciteit. Het zou mooi zijn mocht dit lukken! Dan zou bijvoorbeeld ook overdag de koelkast en de vriezer op de elektriciteit kunnen werken en andere kleine dingen die wij ons niet meer in kunnen beelden. Nu wordt er nog elke nacht een lange tijd aan de generator gedraaid en diesel gebruikt om de lampen aan te kunnen zetten e.d.
Ik gun het ze van harte!

Inmiddels thuisgekomen van de jungle lekker op de bank aan het nagenieten van deze mooie ervaring. En in het weekend maar eens op stap!

In word bleek dit verhaal vier pagina’s te bevatten, dus voor wie dit verhaal helemaal heeft gelezen petje af!

Groetjes daar en tot de volgende keer!

Karin